இளமையில் கல்வி சிலையில் எழுத்து – கங்காருப் பாய்ச்சல்கள் (46)

 
பள்ளியில் படிக்கும்போது கட்டுரை, கவிதை, சிறுகதை எழுதச் சொல்லித் தருவார்கள். எழுதும்போது ஊக்கம் குடுத்து வரவேற்கவும் செய்தார்கள்.

வளர்ந்து பெரியவர்களானதும் தொடர்ந்தும் அவற்றை எழுதும்போது - ஏன் எழுதுகின்றீர்கள்? இன்னமும் எழுதுகின்றீர்களா? இப்படியெல்லாம் கேள்விகள் வருகின்றன.

சிந்தித்துப் பார்த்தால், இப்படிக் கேள்வி கேட்பவர்களுக்கு ஒரு பயம் தான் காரணம் என்பது தெரிய வருகின்றது. எங்கே தமது பொட்டுக்கேடுகளை எழுதிவிடுவாரோ என்ற ஒரு பயம்.

கொஞ்சம் கண்டித்து வைப்போம். குட்டுப் போட்டு வைப்போம் என சிந்திக்கின்றார்கள்.

நேர்மையாக வாழ்பவரை எவருக்குத்தான் பிடிக்கின்றது? அவர்களுக்கு முன்னேறிச் செல்பவர்களையும் பிடிப்பதில்லை, ஒருவருக்கு பல திறமைகள் இருப்பதையும் விரும்புவதில்லை.

•

என்னையும் மீறி – என் கதைகளில் சில உண்மைப் பாத்திரங்களும் வந்துவிடுவதுண்டு. நான் இதை வேண்டுமென்றே செய்வதில்லை. நான் இதைப் பின்னர் மறந்து விடுவேன். சில வேளைகளில் சில மனிதர்களைச் சந்திக்கும்போது, அவர்கள் முகத்தைத் கோணிக்கொண்டு செல்வது அதனால் தானோ என்னவோ? அவர்களால் எப்படி மறக்க முடியும்? ஆயுள் உள்ளவரை அவர்களால் மறக்க முடியாது அல்லவா? திரும்பவும் ‘தாங்கள்தான் அவர்கள்’ என்று ஞாபகப்படுத்தி விடுவார்கள்.

சில உண்மைச் சம்பவங்களை சிறுகதைகளாக்கி பரிசும் பெற்றிருக்கின்றேன். `தோப்பூர் மகாராஜா’, `அம்மாவின் எண்பதாவது பிறந்ததின உரை’, `கேள்விகளால் ஆனது’ கதைகள் அப்பிடிப்பட்டவை தான்.

•