அம்பலம் - சிறுகதை

வயது முதிர்ந்தோர் இல்லத்தில் பிரபல எழுத்தாளர் நிரஞ்சன் இருந்தார். அவரைச் சந்திப்பதற்காக பத்திரிகை நிருபரான தணிகாசலம் சென்றிருந்தார்.

“எழுத்தாளர் நிரஞ்சனைப் பாக்க வேணும்…”

“செகண்ட்  ஃப்ளோர் மூண்டாவது ரூமுக்குப் போங்க…”

தணிகாசலம் லிப்ற் இருக்கத்தக்கதாக படிகளின் வழியே ஏறி மேலே போனார். அறை திறந்து இருந்தது. உள்ளே உறக்கத்தில் இருந்தார் நிரஞ்சன். அவரை எழுப்புவதா விடுவதா என்ற தயக்கத்தில், அவரின் கட்டிலுக்கு எதிராக இருந்த கதிரையில் அமர்ந்து கொண்டார்.

நிரஞ்சனின் முகத்தில் சவரம் செய்யப்படாமல் வெள்ளி முடிகள் எங்கும் பரவிக் கிடந்தன. படுக்கையிலும் தனது மொட்டையை மறைப்பதற்காக தொப்பி அணிந்திருந்தார். அவரை முதன்முதலாகச் சந்தித்தது அப்படியே நெஞ்சில் நிழலாட்டமாக இருந்தது தணிகாசலத்திற்கு. தொப்பியைக் முழுகும்போதும் கழட்ட மாட்டாரோ?

இருவருக்கும் வயதில் பெரிதளவு வித்தியாசம் இல்லை. ஆனால் மூப்பும் பிணியும் வயது பார்த்து வருவதில்லை. அவர்களின் பரம்பரை அலகுகள், உணவுப் பழக்க வழக்கங்கள் போன்ற பல சங்கதிகள் அவற்றில் அடங்கியிருக்கின்றன. நிரஞ்சன் உடலாலும் மனதாலும் கொஞ்சம் தளர்ந்து போய் விட்டார். மனித வாழ்வின் நிலையான துன்பங்களில் ஒன்றான நோய் அவரை வாட்டி வதைக்கத் தொடங்கிவிட்டது. அவர் ஒரு தண்ணிச்சாமி. அதுவே அவரை நோயாளியாகவும் ஆக்கியிருக்கலாம். நீரிழிவும் கொலஸ்ரோலும் ஒவ்வொரு பக்கமாகப் பிடித்திழுக்க, ஒரு தடவை ஸ்ரோக்கும் வந்திருந்தது. மனைவி இறந்து பல வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. பிள்ளைகள் வேலைக்குப் போவதால் இதுவே பாதுகாப்பான இடம் எனக் கருதி, இங்கே கொண்டு வந்து விட்டுவிட்டார்கள். இடையிடையே வந்து பார்த்து உணவும் குடுத்துவிட்டுச் செல்வார்கள்.

தமிழ் மக்களுக்கான அந்த முதியோர் காப்பகத்தில் நிரஞ்சனுடன் ஆணும் பெண்ணுமாக மேலும் பதினான்கு பேர்கள் இருக்கின்றார்கள்.

நிரஞ்சன் `வாசல்’ என்ற சிறுகதைத்தொகுப்பையும், `ஊர்வலம்’ என்ற புதுக்கவிதைத் தொகுப்பையும் முப்பத்தைந்து வருடங்களுக்கு முன்னர் வெளியிட்டிருக்கின்றார். அதன் பின்னர் உதிரிகளாகச் சில கதைகளும், புதுக்கவிதைகளும் எழுதியிருக்கின்றார். ஆனால் தொகுப்பில் போடுமளவிற்குப் போதுமானதாக இருக்கவில்லை. அந்த உதிரிகளிலும் சில இலக்கியத் தரமில்லாமல் இருந்தன. ஆனால் `வாசல்’ தொகுப்பு சிறுகதை இலக்கியத்திற்கே ஒரு வாசல் என்றும், `ஊர்வலம்’ தொகுப்பு புதுக்கவிதையின் ஒரு திறவுகோல் எனவும் இன்றளவில் பலராலும் சிலாகிக்கப்பட்டு வருகின்றன. சில பல்கலைக் கழகங்களில், இவை இரண்டும் இன்னமும் பாட நூல்களாக இருக்கின்றன.

திடீரென விழித்துக் கொண்ட நிரஞ்சன், படுக்கையில் இருந்து எழுந்தார்.

“சொன்னபடி வந்துவிட்டீர்கள். நான் சற்றே அயர்ந்து போனேன்” சிரித்துக் கொண்டார் நிரஞ்சன்.

“பேட்டியைத் தொடங்கலாமா?” என்றார் தணிகாசலம்.

அவரை மேலும் கீழும் பார்த்துவிட்டு, “பேட்டி ஒண்டு இப்ப தேவைதானா எண்டு யோசிக்கிறன். ஏற்கனவே நான் எல்லாத்தையும் முன்னைய பேட்டிகளில் சொல்லிவிட்டேனே….” என்றார் சற்றுச் சோர்வாக நிரஞ்சன்.

“நீங்கள் எழுதாமல் விட்டு இப்ப பல வருஷங்களாப் போச்சு… முதுமையில் உங்களின் இலக்கியம் பற்றிய தெளிவான அபிப்பிராயத்தை அறிந்து கொள்ளப் பலரும் துடிக்கின்றார்கள்.”

“அதுக்கு? என்னுடைய வாசலும் ஊர்வலமும் போதுமே…” கொஞ்சம் காரமாகச் சொல்லிவிட்டு கட்டிலுக்குக் கீழே குனிந்து பார்த்தார். பின்னர் தணிகாசலத்தின் முகத்தைக் கூர்மையாக நாடி பிடித்தார்.

“எனக்கு நீங்கள் இப்ப வந்திருக்கும் நோக்கம் புரிகின்றது” நிரஞ்சன் தொடர்ந்தபோது, தணிகாசலம் திடுக்கிட்டுப் போனார்.

“நான் என்ன சொல்ல வருகின்றேன் எண்டா… இந்தப் பீஸ் இன்னும் இரண்டொரு கிழமையில போகப் போகுதெண்டு முன்னுக்கிருக்கிற ரிசப்ஷனிஸ்ட் சொல்லியிருப்பாவே… இப்ப நாங்கள் எல்லாம் அவங்களுக்கு ஒரு பீஸ் ஆகிவிட்டோம்” ஒரு வரட்டுச் சிரிப்பை உதிர்த்தார் நிரஞ்சன்.

தான் இப்ப எதைச் சொன்னாலும் நிரஞ்சனுக்கு கவலையைக் கூட்டும் என்பதை உணர்ந்த தணிகாசலம் மெளனமானார். தான் வந்ததன் உள்நோக்கம் எதுவென்பதை நிரஞ்சன் கண்டுகொள்ளவில்லை என்பதே அவருக்கு ஆறுதலாக இருந்தது.

“ஐஞ்சாறு கேள்விகள் போதும். முந்தின பேட்டிகளில் இல்லாதமாதிரி புதுசா இருந்தா சிறப்பா இருக்கும்” நேர்காணலைத் தொடங்குமாறு சமிக்கை செய்தார் நிரஞ்சன்.

“என்னுடைய முதல் கேள்வியை ஏற்கனவே கேட்டுவிட்டேன். அதற்கு உங்கள் பதிலாக, `வாசலும் ஊர்வலமும் போதுமே’ என்பதை வைத்துக் கொள்கின்றேன். எழுத்தை நிறுத்தியபின்னர் இற்றைவரை என்ன செய்து கொண்டிருந்தீர்கள்?” – தணிகாசலம்.

“இலக்கியம் என்பது எழுதுவது மட்டுமல்ல. நான் ஒரு சினிமாப் பிரியன் என்பது எல்லாருக்கும் தெரியும். வானொலி மூலமாக நான் பல சினிமா உரையாடல்களைச் செய்திருக்கின்றேன். நிறைய சினிமா, குறும்படம், நாடகங்கள் பார்க்கின்றேன். இலக்கியப் படைப்புகளை வாசிக்கின்றேன்..” – நிரஞ்சன்.

“ஒரு படைப்பாளி தன் வாழ்நாள் முழுவதும் தொடர்ச்சியாக இலக்கியம் செய்ய முடியாதா?”

“ஏன் முடியாது? ஒரு வருடத்தில் எத்தினை விழாக்கள் வந்து போகின்றன? தைப்பொங்கல், புதுவருடப் பிறப்பு, தீபாவளி, சூரன்போர், திருவெம்பாவை, கிறிஸ்மஸ்… தவிர விபுலாநந்தர், விவேகானந்தர், திருவள்ளுவர், இல்லாது போனால் 63 நாயன்மார்கள்… எல்லா மதங்கள் சார்ந்தும் விழாக்கள் கொண்டாட்டங்கள் இலக்கியங்கள், மகாபாரதம், இராமாயணம், சிலப்பதிகாரம், திருக்குறள் மகளிர்தினம், சாரணர் தினம்... அப்பப்பா இலட்சக்கணக்கில் இப்படியே அடிக்கிக் கொண்டே போகலாம்.

இவற்றைப் பற்றி கவிதையோ கட்டுரையோ நாடகமோ எழுதி வைத்துக் கொண்டு, ஒவ்வொன்றாகப் பிரசுரிக்கலாம். பிறகு ஒவ்வொரு வருடமும் அதையே திருப்பித் திருப்பி போட்டுக் கொள்ளலாம். இவை என்ன தோசை மாவா திருப்பித் திருப்பிப் போட்டால் கருகுவதற்லு? விருப்பமெண்டா, தங்களால் இயலாத சந்தர்ப்பங்களில் பிள்ளைகளைக் கொண்டும் அவற்றைப் பதிவேற்றிக் கொண்டிருக்கலாம். உயிர்ப்பாக இருக்கும்.”

“உங்களின் இந்தக் குதர்க்கமான பதிலைப் போட்டால் என்னை அடிக்கத்தான் வருவார்கள்.”

“அப்படியென்றால் கேள்விகளைச் சரியாகக் கேளுங்கள்…”

“ஒரு சில எழுத்தாளர்கள் ஆரம்பத்தில் நிறையப் படைப்புகளை எழுதிவிட்டு, பின்னர் சடுதியாக ஒதுங்கி விடுகின்றார்கள். நான் உங்களைக் குறிப்பிடவில்லை. நீங்கள் நிரத்தரமாகவே ஒதுங்கி விட்டீர்கள். நான் குறிப்பிடுபவர்கள் - உழைத்து பணம் சேர்த்து, இல்வாழ்க்கையில் இணைந்து பிள்ளை குட்டிகளைப் பெற்றெடுத்து அவர்களையும் நல்லாக்கிவிட்டு, வசதி வாய்ப்புகளைப் பெருக்கிக் கொண்டு, மீண்டும் ஏதோ சமுதாயத்தைக் காக்கும் இரட்சகர்கள் போல எழுத வந்து விடுகின்றார்கள். அவர்களைப் பற்றி உங்கள் கருத்து என்ன?”

“அவர்களும் மனிதர்கள்தானே! அவர்களுக்கும் ஆசாபாசங்கள் இருக்கத்தானே செய்யும்… சுவர் இருந்தால்தானே சித்திரம் வரையலாம். அப்படிப் பார்த்தால், நீங்கள் குறிப்பிடும் அவர்களை விட நான் மோசமானவன் அல்லவா?”

இருவரும் சிரித்துக் கொண்டார்கள்.

அந்த நேரமாகப் பார்த்து கதவை ஒரு தட்டுத் தட்டிவிட்டு, அங்கே வேலை செய்யும் பெண்மணி ஒருவர், ஒரு றேயில் சிறு பிஸ்கற் ஒன்றும் தேநீருமாக வந்தார். அதை நிரஞ்சனிடம் குடுத்துவிட்டு, நிமிர்ந்து அவரைப் பார்த்தார்.

“இவருக்கும் குடுங்களேன்” என்று தணிகாசலத்தைச் சுற்றிக் காட்ட, “நோ… நோ.. எனக்கு வேண்டாம்” என்றார் தணிகாசலம்.

மேற்கொண்டு உரையாடல் தொடர்ந்தது.

“இந்த இடத்தில் உங்கள் தந்தையைப் பற்றிக் கொஞ்சம் சொல்ல முடியுமா?”

“ஆக மொத்தம் நீங்கள் என் தந்தையை நேர்காணல் செய்ய வந்திருக்கின்றீர்கள். அப்படித்தானே!

என் தந்தையார் ஒரு பண்டிதர், சைவப்புலவர். உரைநடையில் வந்த நவீன இலக்கியங்களை `இழிசனர் இலக்கியம்’ என்று விமர்சனம் செய்தவர். புதிய வடிவங்களை, புதுக்கவிதையை ஏற்றுக் கொள்ளாதர். அதாலை கடும் கண்டனங்களுக்கும் ஆளானவர். இவ்வளவும் போதும் என்று நினைக்கின்றேன்.”

“அந்தக் காலத்தில், படைப்புகளை உடனேயே பிரசுரிக்கும் இன்ரநெற் வசதிகள் இருக்கவில்லை. படைப்புகளை எழுதி, திரும்பத் திரும்ப செப்பனிட்டு, ஒரு படைப்பு வெளிவர பல மாதங்கள் எடுக்கும். உங்கள் தந்தையார் திடீர் என்று ஹார்ட் அட்டாக்கினால் இறந்து போனதாக அறிகின்றோம். அவருடைய பிரசுரமாகாத பல படைப்புகள் முழுமையாகவும் அரைகுறையாகவும் இருந்திருக்கும். அவற்ரை என்ன செய்தீர்கள்?”

தணிகாசலத்தின் இந்தக் கேள்வியால் திடுக்குற்ற நிரஞ்சனுக்கு, இருந்த வருத்தங்களுடன் இரத்தக் கொதிப்பும் புதிதாகச் சேர்ந்து கொண்டது. அவர் தணிகாசலத்தைக் கிட்ட வருமாறு கண் ஜாடை செய்தார். “நீங்கள் சொல்லுங்கள். நான் இங்கிருந்தே கேட்கின்றேன்” என்றார் தணிகாசலம். நிரஞ்சன் தன் தொடைகள் இரண்டையும் அகல விரித்து, “அவை எல்லாம் இந்தக் கவட்டுக்கை கிடக்கு” என்று கத்தினார். தான் வந்த விடயம் சரியான பாதையில் போகின்றது என்பதை உணர்ந்த தணிகாசலம் உள்ளூர மகிழ்ச்சி கொள்ளத் தொடங்கினார்.

அந்தக் கேள்வியின் பின்னர், அதுவரை எழுத்து வழக்கில் உரையாடிய நிரஞ்சன், பேச்சு வழக்கிற்குத் தாவினார். கோபம் அவரின் பேசும் திறனைத் திசை திருப்பிவிட்டது.

“நீங்கள் ஒரு மார்க்கமாகத்தான் இண்டைக்கு வந்திருக்கிறியள். உங்கட மொபைல்போனை ஓஃப் பண்ணிட்டு என்ரை கையிலை தாருங்கோ. பிறகு உந்தக் கதவை சாத்தித் தாழ்ப்பாள் போடுங்கோ.”

தணிகாசலம், நிரஞ்சன் சொன்னபடியே செய்தார். அவருக்கு வேண்டியது செய்திதானே!

“இந்தப் பிரச்சினை முப்பது வருஷத்துக்கும் மேலாக் கிடந்து என்ரை மனசை உழட்டுது. ஆருக்காவது சொல்லிவிட்டுச் செத்துப் போகவேணுமெண்டு துடிக்குது. இதை நான் சொல்லிட்டேன் எண்டா என்னட்டைக் கேட்க உம்மட்டைக் கேள்வியள் இருக்காது.

அறுபதுகள் மட்டிலை எண்டு நினைக்கிறன். சரியா ஞாபகம் இல்லை. அப்ப நடந்த இலக்கியக் கூட்டமொண்டில, அப்பா புதுக்கவிதை சிறுகதை எழுதுறவையைச் சரமாரியாப் பேசிப் போட்டார். கூட்டத்திலை இருந்த ஜெகநாதன் எண்ட பிரபல இளம் எழுத்தாளர் எழும்பி, `ஏலுமெண்டா ஒரு புதுக்கவிதையோ சிறுகதையோ நீங்கள் எழுதிட்டியள் எண்டா, நான் எழுதுறதையே விட்டிடுவன்’ எண்டு அப்பாவுக்குச் சவால் விட்டார். அவர் அப்படிக் கேட்டவுடன, அப்பா கோவத்தில கூட்டத்தை விட்டு வெளியே போயிட்டார்.”

“அப்புறம்?”

“வீட்டுக்கு வந்த அப்பா, அதுக்குப் பிறகு எந்தவொரு இலக்கியக் கூட்டங்களிலையும் கலந்து கொள்ளேல்ல. அப்ப அவர் எழுதின ஏழு சிறுகதைகளும், ஒன்பது புதுக்கவிதைகளும்தான் `வாசல்’, `ஊர்வலம்’ எண்ட தொகுப்புகள். அதுகளை அப்பா எழுதினாலும், தன்ரை பெயரிலை பிரசுரிக்க அவருக்கு மனசு இடம் குடுக்கேல்ல. என்ரை ஒப்புதலோடை என்ரை பெயரிலை அவை எல்லாம் வெளிவரத் தொடங்கிச்சு. சந்தர்ப்பம் சரியாக வரேக்கை தன்னை வெளிக்காட்டிக் கொள்வேன் எண்டு சொல்லியபடி இருந்தார். உங்களுக்குத் தெரியும்தானே… பிறகு அப்பா திடீரெண்டு இறந்து போனார்.

அதையே சாட்டா வைச்சுக் கொண்டு, என்னை நான் வெளிக்காட்டிக் கொண்டன். என்ரை அப்பாவுக்குச் சவால் விட்ட அந்த ஜெகநாதனைவிட, நான் புகழ் பெற வேண்டும் எண்ட ஓர்மம் என்ரை மனசுக்குள்ளை விதையா விழுந்துச்சு.

அப்பா எழுதி பிரசுரமாகாமல் இருந்த புதுக்கவிதைகளையும் சிறுகதைகளையும், ஒவ்வொண்டாக என்ரை பெயரிலை வெளியிட்டேன். அவை ஓகோவெண்டு புகழ் பெறவே, அரைகுறையாக அவர் எழுதி வைச்சிருந்த படைப்புகளில என்ரை திறமையைக் காட்டி வெளியிட்டன். ஆனா அவை சரியாப் போகேல்ல. அதுக்குப் பிறகு, வாசலும் ஊர்வலமும் மாத்திரமே என் திறமையைச் சொல்லப் போதுமானவை எண்டு என்னை நானே புகழத் தொடங்கிட்டன்.”

“நன்றி…. நன்றி… இதைத் தான் நான் உங்களிடமிருந்து எதிர்பார்த்தன். இந்த நேர்காணலுக்கு, `எனது பெயரில் உனது க(வி)தைகள்’ என்று தலைப்பிட விரும்புறேன். அதைப்பற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கிறியள்?”

“நீங்கள் எப்படியெண்டாலும் வைச்சுத் துலையுங்கோ. ஆனா மக்கள் எதையுமே நம்பப் போறதில்ல. முதுமையின் மாறாட்டத்தில நிரஞ்சன் கதைச்சிட்டார் எண்டே மக்கள் சொல்லுவினம். இத்தனை வருசங்களிலை நடக்காத மாற்றத்தை உங்களால் கொண்டுவந்துவிட முடியுமா என்ன?”

“நல்லது. போய் வருகின்றேன்” விடைபெற்றுக் கொண்டு, வரவேற்புப் பகுதியை நோக்கிக் சென்ற தணிகாசலத்தை ஒரு உரையாடல் தடுத்து நிறுத்தியது.

“மடம்… வயது முதிர்ந்த என்ரை அம்மாவை இஞ்சை கொண்டுவந்து சேர்க்கிறதுக்கு இடமிருக்கா…” ஒரு இளைஞர் வரவேற்புப் பெண்மணியிடம் கேட்கின்றார்.

“எப்ப மட்டிலை கூட்டிக் கொண்டு வருவியள்?”

“இப்ப இடம் கிடைச்சாலும் கொண்டு வந்து விட்டுவிடுவோம்.”

அந்தப் பெண்மணி ஒரு கொப்பியைத் தட்டிப் பார்த்துவிட்டு, “இப்ப இடமில்லைத் தம்பி… இன்னும் இரண்டொரு கிழமையிலை ஒரு பீஸ் போயிடும். நீங்கள் ரெலிபோன் நம்பரைத் தந்திட்டுப் போங்கோ. நான்  அறிவிக்கிறன்.” என்றார்.

`பீஸ்’ என்றதும் தணிகாசலம் நிரஞ்சனை நினைத்துக் கொண்டார். அந்தப் பெண்மணிக்கு நேர் மேலே தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் பெயர்ப்பலகையைப் பார்த்தார். `மெர்சி நர்சிங் ஹோம்’ என்று ஆங்கிலத்திலும், அதற்குக் கீழே `அன்பு முதியோர் இல்லம்’ என்று சின்னதாக தமிழிலும் எழுதி இருந்தது. அதற்கும் கீழே இன்னும் சின்னதாக எழுதியிருந்ததை தணிகாசலத்தினால் வாசிக்க முடியவில்லை. மூக்குக்கண்ணாடியை எடுத்துத் துடைத்து விட்டுப் பார்த்தார். `ஆண்டவன் உங்களை ஆசீர்வதிப்பார்’ என்பது துலங்கியது. அப்போது அந்தப் பெயர்ப்பலகை காற்றுக்குக் கொஞ்சம் ஆடுவது போல் இருந்தது.